For Sale

For sale: Ipad Mini 16GB Wifi

Nagamit lang ng less than one month. (Mas matagal pa kaysa sa dalawang linggo niyong relasyon)

100% Working di tulad ng puso mong sawa nang masaktan.

No indention or damage. Wala pang nanakit. Wala pang napapaasa. Hindi pa nabobroken hearted.

Hindi pa nababagsak tulad ng pagkahulog mo sa taong hindi ka naman handang saluhin.

Reason kung bakit ibebenta: Loyalty sa isa. May isa na kasi ako. Hindi ko kayang gamitin ng sabay.

Freebies: 
Matte Screen Protector tulad ng taong tunay naman talagang nagmamahal sayo kaso hindi mo naman nakikita ang halaga.

Ipad Case na nakayakap sa unit upang hindi ito masaktan. Okay lang na siya yung masaktan wag lang yung bagay na mahalaga sa kanya.


© Marcelo Santos III for the original post

Brotherly Love

Natutuwa akong manood ng mga Anime

patungkol sa pagkakaibigan, mga kaibigan

na nagtutulungan sa oras ng pangangailangan

at nagtutulungan kapag may problema,

isa na diyan ang Naruto Shippuden, narito

ang isang Episode patungkol sa magkapatid

na sina Sasuke at Itachi, sa Episode 339

dito mo masusumpungan ang pagmamahal

ng isang nakatatandang kapatid para sa

kaniyang nakababatang kapatid.

"I have told you the whole truth.
I won't have to ever again...
I always lied to you and asked
you to forgive me. Deliberately
keeping you at a distance by my
own hand. All because I didn't
want you to get caught up in any
of this. But now, I believe...
that perhaps you could have changed
Father, Mother, and the rest of
the Uchiha. If I had been open with
you from the start... and looked
you straight in the eyes and told
you the truth, then I wouldn't have
had to stand before you, from above,
as a failure, telling you all of this.
So this time, I want to impart this
truth to you... You don't ever have
to forgive me. And no matter what
you do from here on out, know this...

I will love you always."

-Itachi Uchiha
(Naruto Shippuden Episode 339)

Salapi...

Maraming araw na ang nagdaan ng napagpasiyahan kong

talikuran na ang nakaraan at muling tahakin ang hinaharap.

subalit may isang pangyayari ang di maalis sa aking

isipan, isang pangyayari na alam ko sa sarili ko na may

kasalanan din ako kung bakit di naging sang-ayon sa akin

ang pagkakataon. Minsan napapaisip ako, kung bakit may

mga taong di ka napapahalagahan sa mga nagawa mong bagay

para lang mapasaya sila, may mga tao talagang ganun, pero

di ko akalain na makakasumpong at makakakilala ako ng

isa sa mga 'yon. Meron palang mga tao na di ka kayang

ipaglaban at hindi ka kayang ipagtanggol sa mga tao sa

paligid niya. Nangyayari pala yung ganun. nangyayari pala

sa lahat yun. Kapag nakasumpong ka ng taong ganun,

mapapaisip ka nalang kung saan ka nagkulang. masasambit

mo nalang sa sarili mo kung bakit nangyayari ang mga bagay

na yun. Sa panahon ngayon, mahirap mawalan ng trabaho,

magiging mahirap ang iharap ka ng taong mahal mo sa kaniyang

mga magulang. Takot siya na mapahiya siya sa harapan ng

kaniyang minamahal. Naranasan ko na yun noon pero di ko

naisip na mangyayari uli yung ganun sa isang napakababaw

na dahilan. Kapag wala kang trabaho, wala karin mapapala,

ikakahiya ka ng taong mahal mo at itataboy ka niya upang

makahanap ng taong kaya siyang tustusin at buhayin pag

dating ng panahon. Iiyak ka nalang, pero wala kang magagawa.

Kapag wala kang pera, wala karing kaibigan, at ang pinaka

masaklap ang ipagpalit ka ng taong halos ibigay mo na ang

buong buhay mo mapaligaya mo lang. Masaklap ang katotohanan,

pero yun ang reyalidad ng buhay. Maaring sa iba, wala yun

halaga, makasama lang nila ang mahal nila, wala silang paki

kung wala silang pera, ang nakakalungkot lang, di lahat ng

tao yun ang pananaw sa buhay, dahil sa pera, wala kang mai

pagmamalaki at ikakahiya ka sa harap ng lahat. Nangyari na

yan sa buhay ko noon, sana sa muling pagkatok ng pag-ibig

sa buhay ko, hindi ko na maranasan ang pag-iisa, hindi ko

na maranasan na makasumpong ng taong ikakahiya ako. hindi

ko na maranasan ang itakwil ako dahil sa wala akong

maipagmamalaki sa buhay ko. lalong higit sa lahat ang

ipagpalit ako.

Nararanasan ng iba ang masaklap na pangyayaring ito, Pag-ibig

nga bang matatawag ito? o sadyang sa mundo hindi mahalaga

ang naranasan niyong saya habang kayo'y magkasama, walang

panghihinayang, walang pag-luha o pagtangis man. Takot tayong

suklian ng pagmamahal ang ating minamahal ng walang katumbas

na salapi. Datapuwa't kung tayo'y tunay na nagmamahal, salapi

man ang itumbas sa inyong pagmamahalan, madali niyo tong mata

tanggihan, sapagkat wagas ang inyong pagmamahalan. Walang

katumbas na halaga ang makasama niyo ang inyong minamahal,

ilatag man sa harapan niyo ang buong yaman ng sanlibutan,

di kayo matitinag o ipagpapalit man, sapagkat ang pag-ibig niyo

sa isa't isa ang siyang natatangi niyong pag-asa at kalakasan.

dumating man ang paghihirap sa inyong relasyon, inyo itong

mapapagtagumapayan dahil pag-ibig ang sa inyo'y nananahan.

-- Jay eL

The Story of a Blind Girl

There was a blind girl who hated herself just because she was blind. She hated everyone, except her loving boyfriend. He was always there for her. She said that if she could only see the world, she would marry her boyfriend.

One day, someone donated a pair of eyes to her and then she could see everything, including her boyfriend. Her boyfriend asked her, “now that youcan see the world, will you marry me?”

The girl was shocked when she saw that her boyfriend was blind too, and refused to marry him. Her boyfriend walked away in tears, and later wrote a letter to her saying:

“Just take care of my eyes dear.”

This is how human brain changes when the status changed. Only few remember what life was before, and who’s always been there even in the most painful situations.

Life Is A Gift

Today before you think of saying an unkind word–

think of someone who can’t speak.

Before you complain about the taste of your food–

think of someone who has nothing to eat.

Before you complain about your husband or wife–

think of someone who is crying out to God for a companion.

Today before you complain about life–

think of someone who went too early to grave.

Before you complain about your children–

think of someone who desires children but they’re barren.

Before you argue about your dirty house, someone didn’t clean or sweep–

think of the people who are living in the streets.

Before whining about the distance you drive–

think of someone who walks the same distance with their feet.

And when you are tired and complain about your job–

think of the unemployed, the disabled and those who wished they had your job.

But before you think of pointing the finger or condemning another–

remember that not one of us are without sin and we all answer to one maker.

And when depressing thoughts seem to get you down–

put a smile on your face and thank God you’re alive and still around.

Life is a gift – Live it, Enjoy it, Celebrate it, and Fulfill it.

Paalala at Pagkatuto

Sa pagbabasa ko ng ilan sa mga quotations sa internet, nabasa ko ang dalawang magkaibang quotes na 'to na nagbigay paala-ala sa akin, at isang paraan ng pagkatuto...

"Kung alam mo sa sarili mo na ginawa mo na lahat at wala paring nangyayari, baka panahon na para magkanya-kanya kayo ng landas. Minsan, ang nasirang relasyon ay parang nabasag na salamin. Mas mabuti pang itapon na, kesa masugatan ka ng bubog sa pag-pilit na ayusin ito.

Tanungin mo ang sarili mo. Masasabi mo bang nagawa mo na lahat para maayos ang relasyon nyo? Kung ang sagot ay "Oo", at walang pagbabago, wag ka nang magpakabobo."

"Ang pag-ibig na bakal ay hinihinang at pinag-iisa ng matinding init na namamagitan sa dalawang nagmamahalan. Pero kung ang pag-ibig ay yari sa plastik, at ang matinding init ay nagmumula lang sa laman, malulusaw lang ito sa oras na ito ay hininang."

Ulan...

Tag-ulan na naman, minsan ko narin nakatuwaang maglaro sa

ulan nung ako'y bata pa, isang gigintong ala-ala na napaka

sayang balikbalikan. Maliligo at basang-basa... pero iba

na ngayon. Dati'y rati ang ulan ang siyang nagpapasaya

sa akin, ngayo'y nagdudulot na ng bigat sa aking pakiramdam.

Ilang taon narin ang nakaraan nung una kong naranasan ang

lungkot ng tag-ulan, sa paglipas ng panahon, paulit-ulit ko

paring nararanasan ang pakiramdam na dulot ng ulan na ito...

Natatanong ko nalang sa aking sarili ... "Ano bang mayroon

sa ulan?", hanggang sa likod ng aking sariling kamalayan

ay may sasagot ng "Walang lungkot na dulot ang ulan, sadyang

ang ala-ala lamang ang nagbibigay lungkot dito". Sa tuwing

lumilipas ang mga panahon sa aking buhay, pinipilit kong

muling maging masaya tuwing sasapit ang tag-ulan, gusto kong

bumuhos ang ulan at tuluyang ibagsak ang nakabiting damdamin

na minsan pang naglalaro sa aking gunita. Sa pagmasid ko sa

kawalan, unti-unti kong nakikita ang aking sarili na nilalaro

ang bawat butil ng ulan, pagpatak nito'y nagiging mabisang

sagot sa lahat ng katanungang gumugulo sa aking isipan. Sa

sandaling nawawaglit sa aking ala-ala ang sakit na dulot ng

ulan, siya namang mumunting paghilom ng sugat na nagdulot ng

kapighatian sa aking damdamin. Ano ang tunay na dulot ng ulan?,

Kasiyahan ba? o kalungkutang natatago sa likod ng mumunting

butil ng patak nito. Pero kahit gaano kalakas ang ulan sa

aking buhay, may bahid man ng pait at sakit ang bawat patak

nito, maging latay man ang pagdampi nito sa damdamin ko. Muli

ko parin dadamahin ang lamig nito, lamig na kung saan nagiging

dahilan ng kasiyahan ko. Sa pagtila ng ulan na ito, sisikapin

ko muling ngumiti sa pagtanaw ng isang bahagharing pupukaw

sa lahat ng kalungkutang dulot ng ulan, at minsan pa'y iuusal

ko sa Maykapal ang katagang "Maraming salamat sa ulan, dahil

dito.... ako'y muling Magmamahal"...

-- Jay eL

Paano... ?

Lumipas na naman ang mga araw sa aking buhay, naramdaman ko

muli ang pagiisa, pakiramdam na ayaw na ayaw ko na talagang

maramdaman pa, pero sadyang mapaglaro ang tadhana, sadyang

nangyayari ang mga bagay na sa sarili mo, hindi mo iisiping

mangyayari. Minsan pang sinabi kong "Ayaw ko ng magmahal ng

iba, ikaw lang at wala ng iba..." pasasaan pa't sa bawat pag

luha ko'y pumapatak din ang mga pangarap na kapwa naming binuo,

pumapatak hanggang sa bumagsak sa lupa, matutuyo't maglalaho

na tulad ng isang napakagandang panaginip na ngayo'y di mo na

maituloy sapagkat tuluyan ka ng nagising. Oo, tuluyan na akong

nagising sa isang napakagandang panaginip na dumating sa aking

buhay, isang panaginip na pakiwari ko'y di na matatapos pa,

isang panaginip na nagturo sakin kung paano umibig at magmahal,

kung paano lumuha't masaktan. Isang gabi nasabi ko nalang habang

nakaharap ako sa salamin kung san nababanaag ko ang aking sariling

mukha... "Paano ko mabubuhay ng wala siya... Paano ko matitiis

ang sakit na dulot ng kalungkutang bumabalot sa aking buong pag

katao."... maya-maya pa'y dadaloy na naman ang masaganang luhang

animo'y kay tagal ng di nakadidilig sa aking mga mata. Maglalaho

kaya ang bigat sa dibdib ko?...makakaya ko pa kayang muling

magmahal ? ... ilan sa mga katanungan na paulit ulit na gumugulo

sa aking isipan. Pasasaan pa't matatapos din ang gabi ng aking

buhay, pasasaan pa't mauubos din ang luha na naguumapaw sa aking

mga mata. pasaan pa't malalaman ko rin ang kahulugan ng pag-ibig

na matagal ko ng inaasam malaman. lumipas man ang kaligayahan na

dulot niya sa aking buhay, masasabi ko paring isang aral muli sa

akin ang mga pangyayaring ala-ala na lamang ang siyang magiging

tulay upang aking mabalikan. sumasagi parin sa aking ala-ala ang

lahat ng nagdaan sa aming buhay. Ala-alang minsan pa'y nagpatunay

na sa aking buhay, bagama't may kasiyahan at maging kalungkutan,

dadating ang sandaling makararamdam muli ng kapayapaan, kasiyahan

at lalong higit ng pagmamahal...

-- Jay eL