The Story of a Blind Girl


There was a blind girl who hated herself just because she was blind. She hated everyone, except her loving boyfriend. He was always there for her. She said that if she could only see the world, she would marry her boyfriend.

One day, someone donated a pair of eyes to her and then she could see everything, including her boyfriend. Her boyfriend asked her, “now that youcan see the world, will you marry me?”

The girl was shocked when she saw that her boyfriend was blind too, and refused to marry him. Her boyfriend walked away in tears, and later wrote a letter to her saying:

“Just take care of my eyes dear.”

This is how human brain changes when the status changed. Only few remember what life was before, and who’s always been there even in the most painful situations.

Life Is A Gift

Today before you think of saying an unkind word–
think of someone who can’t speak.

Before you complain about the taste of your food–
think of someone who has nothing to eat.

Before you complain about your husband or wife–
think of someone who is crying out to God for a companion.

Today before you complain about life–
think of someone who went too early to grave.

Before you complain about your children–
think of someone who desires children but they’re barren.

Before you argue about your dirty house, someone didn’t clean or sweep–
think of the people who are living in the streets.

Before whining about the distance you drive–
think of someone who walks the same distance with their feet.

And when you are tired and complain about your job–
think of the unemployed, the disabled and those who wished they had your job.

But before you think of pointing the finger or condemning another–
remember that not one of us are without sin and we all answer to one maker.

And when depressing thoughts seem to get you down–
put a smile on your face and thank God you’re alive and still around.

Life is a gift – Live it, Enjoy it, Celebrate it, and Fulfill it.

Paalala at Pagkatuto

Sa pagbabasa ko ng ilan sa mga quotations sa internet, nabasa ko ang dalawang magkaibang quotes na 'to na nagbigay paala-ala sa akin, at isang paraan ng pagkatuto...


"Kung alam mo sa sarili mo na ginawa mo na lahat at wala paring nangyayari, baka panahon na para magkanya-kanya kayo ng landas. Minsan, ang nasirang relasyon ay parang nabasag na salamin. Mas mabuti pang itapon na, kesa masugatan ka ng bubog sa pag-pilit na ayusin ito.

Tanungin mo ang sarili mo. Masasabi mo bang nagawa mo na lahat para maayos ang relasyon nyo? Kung ang sagot ay "Oo", at walang pagbabago, wag ka nang magpakabobo."


"Ang pag-ibig na bakal ay hinihinang at pinag-iisa ng matinding init na namamagitan sa dalawang nagmamahalan. Pero kung ang pag-ibig ay yari sa plastik, at ang matinding init ay nagmumula lang sa laman, malulusaw lang ito sa oras na ito ay hininang."

Ulan...


Tag-ulan na naman, minsan ko narin nakatuwaang maglaro sa
ulan nung ako'y bata pa, isang gigintong ala-ala na napaka
sayang balikbalikan. Maliligo at basang-basa... pero iba
na ngayon. Dati'y rati ang ulan ang siyang nagpapasaya
sa akin, ngayo'y nagdudulot na ng bigat sa aking pakiramdam.
Ilang taon narin ang nakaraan nung una kong naranasan ang
lungkot ng tag-ulan, sa paglipas ng panahon, paulit-ulit ko
paring nararanasan ang pakiramdam na dulot ng ulan na ito...
Natatanong ko nalang sa aking sarili ... "Ano bang mayroon
sa ulan?", hanggang sa likod ng aking sariling kamalayan
ay may sasagot ng "Walang lungkot na dulot ang ulan, sadyang
ang ala-ala lamang ang nagbibigay lungkot dito". Sa tuwing
lumilipas ang mga panahon sa aking buhay, pinipilit kong
muling maging masaya tuwing sasapit ang tag-ulan, gusto kong
bumuhos ang ulan at tuluyang ibagsak ang nakabiting damdamin
na minsan pang naglalaro sa aking gunita. Sa pagmasid ko sa
kawalan, unti-unti kong nakikita ang aking sarili na nilalaro
ang bawat butil ng ulan, pagpatak nito'y nagiging mabisang
sagot sa lahat ng katanungang gumugulo sa aking isipan. Sa
sandaling nawawaglit sa aking ala-ala ang sakit na dulot ng
ulan, siya namang mumunting paghilom ng sugat na nagdulot ng
kapighatian sa aking damdamin. Ano ang tunay na dulot ng ulan?,
Kasiyahan ba? o kalungkutang natatago sa likod ng mumunting
butil ng patak nito. Pero kahit gaano kalakas ang ulan sa
aking buhay, may bahid man ng pait at sakit ang bawat patak
nito, maging latay man ang pagdampi nito sa damdamin ko. Muli
ko parin dadamahin ang lamig nito, lamig na kung saan nagiging
dahilan ng kasiyahan ko. Sa pagtila ng ulan na ito, sisikapin
ko muling ngumiti sa pagtanaw ng isang bahagharing pupukaw
sa lahat ng kalungkutang dulot ng ulan, at minsan pa'y iuusal
ko sa Maykapal ang katagang "Maraming salamat sa ulan, dahil
dito.... ako'y muling Magmamahal"...

-- Jay eL